Zagubienie drugie

                               Słońce już zachodziło za budynki, ale my ciągle graliśmy w piłkę. Kończyliśmy mecz nożnej, by za chwilę rozpocząć siatkówkę. Właśnie biegłam z piłką w stronę bramki przeciwnika, już zamierzałam ją kopnąć i posłać w okienko, gdy poczułam ból w kostce i upadłam na wilgotną trawę. Syknęłam z bólu i spojrzałam na prawą nogę, gdzie widniał już wielki siniak. To możliwe, by zrobił się w tak krótkim czasie? A może po prostu był tam już wcześniej? Nieważne, liczyła się tylko piłka.

                - Uważaj – warknęłam, zbierając się z ziemi. – Chcę dożyć do jutra.

                - Mówiłem, że dziewczyny nie powinny grać – syknął w moją stronę Nowakowski. – Co chwilę któraś z was się przewraca, nawet przy najmniejszym dotknięciu.

                - Tak? -  zdenerwowałam się, podeszłam do niego i z całej siły popchnęłam. Nie spodziewał się tego, więc wylądował tyłkiem w kałuży, którą utworzył padający nie tak dawno deszcz. – Mówiłam, że nie powinieneś grać, przewracasz się!

                               Klasa skwitowała to wybuchem śmiechu. Janek wściekły podniósł się i chwycił mnie mocno za rękę. Syknęłam z bólu, ale nie dałam po sobie nic poznać. Tylko trochę zakręciło mi się w głowie. Ale ostatnio dość często to się dzieje. Może po prostu jestem przemęczona. W nocy nie śpię, a się uczę. Sypiam po cztery, pięć godzin.

                - Grądalska, uważaj sobie, bo może się to źle skończyć – warknął, patrząc mi w oczy. 

                - Uważaj, bo się przestraszę – prychnęłam, odpychając go. – Myślisz, że na kimkolwiek wywierasz wrażenie? Mylisz się.

                               Podeszłam do Maćka i uśmiechnęłam się. Nagle zaczęło kręcić mi się w głowie. Musiałam przytrzymać się go i przymknąć oczy, by się trochę uspokoić. Zrzuciłam to na karb szalonego dnia, mój ostatni posiłek był około godziny ósmej, a dochodziła dwudziesta. Wzięłam piłkę do siatkówki i ustawiłam się na linii zagrywki. Wszyscy zorganizowali się w dwie drużyny w rekordowo szybkim tempie. Zaserwowałam i rozpoczęła się walka pomiędzy mną a Jankiem. Rywalizacja o zwycięstwo. Gdy Janek zaatakował, instynktownie wyskoczyłam do bloku. Uśmiechnęłam się, gdy poczułam, jak piłka obija się o moje ręce i spada na boisko po stronie przeciwnika. Pierwszy skuteczny blok od bardzo dawna, tego było mi trzeba.

                               Było trudno i moja drużyna przegrała, ale nic się nie stało. Przynajmniej dla mnie. Sport to nieustanny pościg za celem. Wliczone są w niego porażki. Byłam zmęczona po całym dniu i w duchu dziękowałam, że to drużyna Nowakowskiego wygrała ten mecz, gdyż w przeciwnym razie musiałabym znosić jego narzekania na dziewczyny i marudzenia przez całą drogę na nasze osiedle. Niestety, mieszkaliśmy na tym samym. Całe szczęście, mój dom był umiejscowiony daleko od jego. Gdybym musiała znosić go dłużej, niż to konieczne, to chyba bym się załamała.

                               Weszłam do domu i ściągnęłam buty. Torbę i piłkę wrzuciłam do pokoju, po czym poszłam umyć ręce i zrobić sobie jakąś kolację. Gdy przygotowywałam kanapki, mama weszła do kuchni i stanęła za mną.

                - Jak dziś było? – spytała troskliwie, jak zawsze.

                - Jak zwykle – wzruszyłam ramionami. – Nic nowego.

                - Skąd masz takiego siniaka? – wskazała na moje prawe ramię, na którym widniał sporej wielkości fioletowy ślad.

                - Upadłam. Uroki sportu – po raz kolejny wzruszyłam ramionami.

                               Zjadłam kolację i poszłam do swojego pokoju, by się pouczyć na sprawdzian z geografii. Na książkę spadła kropla krwi. Zaniepokoiłam się trochę, ale to też zrzuciłam na karb szalonego dnia, przyłożyłam chusteczkę do nosa i poczekałam aż przestanie. Wtedy zadzwonił telefon.

                - Halo? – odebrałam, dając na głośnik i kładąc komórkę obok.

                - Hej, Jaśminko – dzwonił Maciek, który wiedział doskonale, żeby tak do mnie nie mówić.

                - Słucham cię.

                - Chciałem się tylko spytać, czy wszystko w porządku, na boisku przez chwilę myślałem, że zemdlejesz.

                - Wszystko spoko, żyję. Po prostu nic nie jadłam cały dzień.

                - Na pewno wszystko dobrze? – matko, czy on musiał być tak upierdliwy?

                - Tak, na pewno. Śpij dobrze.

                - Dobranoc.

                               Położyłam się na łóżku i spojrzałam na sufit, na którym wymalowana była piłka z Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010 w RPA. Jabulani. Uśmiechnęłam się, malowałam ją cztery dni, ale w końcu się udało. Chciałam grać w piłkę. Tak bardzo chciałam być zawodowcem.

Mamy piątek, mamy nowe zagubienie.

Trzy dni w szkole, a ja już mam dość ;C