Zagubienie piąte

                               Siedziałam obok rodziców w gabinecie doktora Chmielowskiego, który okazał się być bardzo miłym człowiekiem z włosami spiętymi w kucyk i sięgającymi gdzieś w okolice pasa, oraz dziwnym zarostem na samej brodzie i nigdzie indziej. Wpatrywałam się w niego z półotwartymi ustami, rejestrując każde słowo, jakie wypowiadał.

                - Podejrzewamy u ciebie białaczkę. Ale żeby się upewnić, musimy pobrać ci jeszcze szpik.

                - Jak to białaczkę? –zdawałam sobie sprawę z tego, że głos mi się załamywał, ręce drżały, a w oczach pojawiły się łzy. – Ja nie mam na to czasu. Ja mam maturę, zawody, chcę być piłkarką.

                - Dlatego, jeśli nasze przypuszczenia okażą się słuszne, im szybciej zaczniemy leczenie, tym lepiej dla ciebie i twojej kariery – puścił mi oczko. – Poza tym, skoro jesteś maturzystką, to powinnaś sobie doskonale zdawać sprawę z niebezpieczeństwa, jakim jest białaczka, a tym bardziej nieleczona.

                - Tak, panie doktorze – westchnęłam, wpatrując się w blat biurka. – To… Kiedy to pobranie szpiku?

                - Właściwie już, zaraz. Damy ci zastrzyk uspokajający. Samo wkłucie i pobranie będzie trwało około piętnastu, do dwudziestu minut. Wyniki powinny być za dwa dni.

                               Gdy leżałam na stole, odwrócona tyłem do lekarzy, starałam się o tym wszystkim nie myśleć. To było niemożliwe! To nie mogła być prawda! Czemu ja miałam mieć białaczkę? Myślałam o Maćku, który liczył na mnie, że go wesprę w siatkówce. O Ninie, która kochała się w Maćku, ale bała się mu o tym powiedzieć. O całej klasie, która była najlepsza. I o Janku Nowakowskim, z którym nigdy się nie lubiłam też. Pamiętałam, jak w pierwszej klasie nazywał mnie deską. Dostał za to w twarz i mi nie odpuścił. Mieliśmy solówkę w parku. Wtedy zgubiłam wisiorek w kształcie herbu mojego ukochanego klubu – Chelsea Londyn. A kilka dni później oddał mi go właśnie Janek Nowakowski.

                               Poczułam ukłucie więc zacisnęłam zęby i powieki. Próbowałam wyobrazić sobie coś miłego, ale te próby spełzały na niczym. Bałam się. Pierwszy raz w życiu naprawdę się bałam. Po zabiegu zostałam przewieziona do sali, gdzie miałam odpocząć i poczekać na wyniki badania, które doktor Chmielowski obiecał mieć dzisiaj. Westchnęłam, wpatrując się w sufit. Teraz powinnam być w domu, kończyć obiad i zabierać się za naukę, a nie leżeć w szpitalu, czekając na informację, czy jestem śmiertelnie chora, czy też nie. Chciało mi się płakać i oczy zaszkliły się łzami.

                - Jak się czujesz, córciu? – mama chwyciła mnie za dłoń.

                - Dobrze – odburknęłam, odwracając głowę w drugą stronę, żeby nie widziała.

                - Na pewno? – pogładziła mnie z troską po włosach.

                - Tak, na pewno.

                               Mama poszła z tatą do bufetu. Rozumiałam ich, cały dzień pewnie nic nie jedli. Ja przekąsiłam coś w szkole. Nie mogłam w to uwierzyć. Jeszcze trzy godziny temu byłam w szkole, siedziałam na lekcji i śmiałam się z Maćkiem, a teraz leżę w szpitalu. To niemożliwe. To musiała być jakaś pomyłka. Może źle oznaczyli próbki krwi? Albo pomylili Jaśminy? Ale z drugiej strony… Ile jest dziewcząt w moim wieku o imieniu Jaśmina? Niezbyt wiele.

                               Po godzinie czekania, do pomieszczenia wszedł doktor. Jego mina nie była zbyt wesoła.

                - Już wszystko wiemy.

                - Jestem chora, czy mogę już iść do domu? – spytałam, zagryzając wargi prawie do krwi.

                - Masz ostrą białaczkę limfoblastyczną. Musimy jak najszybciej rozpocząć leczenie.

                               Chyba musiał zauważyć łzy w moich oczach, bo usiadł obok i westchnął cicho.

                - Jaśmina, posłuchaj. Dużo ludzi wychodzi z tej choroby. Nie możesz się poddać. Coś mówiłaś o zawodach sportowych, prawda? Wyjdziesz z tego – puścił mi oczko.

                               Ale ten gest z jego strony sprawił, że rozpłakałam się jeszcze bardziej.

Tak, zgadłyście, to białaczka.

Nie mam nic więcej do powiedzenia.